هشت زن ناکام در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا

هیلاری ردهام کلینتون وارد عرصه انتخابات ریاست جمهوری آمریکا شده و بسیاری از آن جهت شانس او را بالا می دانند که یک زن است. اگر کلینتون بتواند بر رقبای جمهوری خواه و احتمالا دموکرات خود غلبه کند، نخستین رئیس جمهور زن در تاریخ این کشور خواهدبود اما او اولین زنی نیست که وارد این کارزار شده است. سایت موزه ملی تاریخ زنان آمریکا فهرستی از زنانی که تاکنون به عنوان نامزد انتخابات ریاست جمهوری وارد این رقابت ها شده اند را ارائه کرده و به معرفی آنها پرداخته است.

ویکتوریا وودهال
نخستین زن آمریکایی بود که نامزدی خود برای انتخابات ریاست جمهوری را اعلام کرد. او یک اصلاح طلب سنت شکن بود که در برهه های زمانی متفاوت از جنبش های گوناگونی پشتیبانی می کرد. وی در دهم می سال ۱۸۷۲ برای شرکت در انتخابات نام نویسی کرد و سعی نمود در این رقابت ها، توجهات را به مسائل زنان از جمله حق رای آنها معطوف کند.

وودهال بدون واهمه از این واقعیت که زنان حق رای ندارند و وی سن قانونی برای رئیس جمهورشدن را ندارد، به سراسر آمریکا سفر کرده و مبارزات انتخاباتی به راه انداخت. سخنرانی های وی نه تنها به حق رای، بلکه به مسائلی چون حق جلوگیری از بارداری، «عشق آزاد» و دیگر شرایطی که یک قرن جلوتر از زمان وی بودند، معطوف بود. بسیاری از شنوندگان بیش از آنچه تصور می شد با او احساس همدردی داشتند؛ استدلال های منطقی وی باعث شد عقاید شگفت آورش در مورد حقوق زنان، دیگر چندان عجیب نباشد.

بسیاری از اصلاحات و ایده هایی که وودهال در مورد طبقه کارگر مطرح می کرد در زمان وی به شدت بحث برانگیز بود. بسیاری از این اصلاحات چندین نسل بعد اجرایی شدند و تعدادی دیگر هنوز هم مورد بحث قرار می گیرند. او همچنین دو نشریه جنجالی به راه انداخت که در یکی، با برملا کردن زندگی خصوصی مردان مشهور، با روش های تبعیض آمیز بین زن و مرد، در افتاد. این موضوع سبب گردید تا به اتهام برهم زدن اخلاق عمومی به زندان بیفتد و در زمان برگزاری انتخابات ۱۸۷۲ که خود یکی از نامزدهایش بود، در زندان روزگار بگذراند.

بلوا آن بنت لاکوود
زنی خودساخته بود که مواضع سرسختانه ای در حمایت از فرصت برابری زنان اتخاذ کرد. او تمام زندگی خود را هم از طریق عملی و هم دانش حقوقی خود، صرف مبارزه برای دستیابی به فرصت برابر با مردان کرد.

او در ۲۴ اکتبر سال ۱۸۳۰ در نیویورک متولد شد. بعد از اتمام تحصیلات در دانشگاه گاسپورت شروع به تدریس کرد و پس از جنگ داخلی آمریکا علیرغم برخورداری از شرایط خوب در نیویورک، به واشنگتن نقل مکان کرد و خیلی زود به عضویت تشکل های حمایت از زنان در این شهر در آمد و توانست در سال ۱۸۷۲ مدرک وکالت خود را از دانشگاه حقوق جورج واشنگتن اخذ کند و به نخستین وکیل زن آمریکا تبدیل شود.

اما به دلیل زن بودنش تا مدت ها از حضور در دادگاه ها منع می شد و همین امر باعث آغاز یک سری فعالیت های وی برای حل این معضل شد که سرانجام به واسطه همین فعالیت ها در سال ۱۸۷۹ قانونی به تصویب رسید که تمامی زنان وکیل واجد شرایط می توانستند در دادگاه ها حضور یابند.

لاکوود دومین زنی بود که برای انتخابات ریاست جمهوری آمریکا نامزد شد. اهداف وی تنها به مسائل فمینیستی محدود نمی شد و مسائلی چون امور خارجی، اصلاح خدمات مدنی و دیگر مسائل را در بر می گرفت. وی می گفت: «زنان نباید تنها در مورد آنچه باید انجام شود، صحبت کنند بلکه باید خود آن کار را انجام دهند.»

مارگارت چیس اسمیت
مارگارت چیس اسمیت در سال ۱۸۹۷ در یک خانواده کارگری در اسکوهگان، شهری در ایالت مین به دنیا آمد. ورود وی به عالم سیاست از زمانی آغاز شد که کارفرمای وی از او خواست به کمیته شهر اسکوهگن ملحق شود. وی در این دوره همچنان به وظایف سنتی زنانه خود ادامه می داد اما پیوستنش به این کمیته در سال ۱۹۳۶ به انتخاب همسرش، کلاید اسمیت در مجلس نمایندگان کمک کرد.

وی به واشنگتن نقل مکان کرد و به عنوان معاون همسرش مشغول به کار شد. در سال ۱۹۴۰ که کلاید درگذشت، مارگارت در انتخابات ویژه ای توانست جانشین همسرش شود و سه ماه بعد، رای دهندگان ایالت مین او را به عنوان نمایندگان مجلس انتخاب کردند.

مدت ۳۲ سال در کنگره حضور داشت و نخستین زنی بود که هم در مجلس نمایندگان و هم در سنا انتخاب شد. با این وجود او در پرداختن به مسائل زنان پیشرو بود، همواره به صراحت اعلام می کرد که می خواهد به عنوان یک سناتور آمریکایی و نه یک سناتور زن شناخته شود. در سال ۱۹۶۴ وی به عنوان نخستین زنی که دارای تجربه قانونگذاری بود، نامزد انتخابات ریاست جمهوری شد.

شرلی آنیتا چیشولم
شرلی چیشولم در کالج بروکلین تحصیل می کرد که یک استاد علوم سیاسی نابینا به نام لوئیس وارساف وی را تشویق کرد که با توجه به ذهن سریع و مهارتی که در بحث کردن دارد، وارد سیاست شود اما شرلی به استادش متذکر شد که دو مشکل عمده دارد، نخست اینکه یک سیاه پوست است و دیگر اینکه یک زن است.

او در محله خود یکی از اعضای فعال باشگاه دموکراتیک بود. این گروه در سال ۱۹۶۲ تصمیم گرفت که یک مرد سیاه پوست به نام توماس جونز را به عنوان قانونگذار مجلس ایالتی انتخاب کند و زمانیکه جونز در سال ۱۹۶۴ تصمیم گرفت وارد منصب قضاوت شود، این کمیته چیشولم را جایگزین وی کرد. او تا سال ۱۹۶۸در مجلس قانونگذاری ایالتی خدمت کرد و پس از آن تلاش برای کسب کرسی کنگره آمریکا را آغاز کرد. چیشولم با روحیه مستقل خود توانست این کرسی را از آن خود کند و به نخستین زن آفریقایی- آمریکایی کنگره آمریکا تبدیل شود.

در دومین دوره حضور چیشولم در مجلس نمایندگان بود که در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا شرکت کرد تا نخستین زن مشهور سیاه پوستی باشد که وارد رقابت انتخابات ریاست جمهوری این کشور می شود اما چیشولم نمی خواست در مبارزات انتخاباتی خود بر این مسئله متمرکز شود. او می خواست به عنوان یک «نامزد واقعی و معتبر» وارد رقابت ها شود، نه «نخستین» زن سیاه پوست.

آلن مک کورمک
آلن مک کورمک؛ مادر چهار فرزند و ساکن نیویورک در دفاع از نوزادانی که به دنیا نیامدند و علیه سقط جنین وارد سیاست شد. او در مبارزات انتخاباتی اش، خود را یک زن خانه دار و یک مادربزرگ می خواند.

وی با وجود آنکه، هیچ تجربه دولتی نداشت، در دوره فعالیت مارگارت چیس اسمیت و شرلی چیشولم نیز برای نامزدی در انتخابات ریاست جمهوری نیز اقدام کرده بود. برخلاف بسیاری از مخالفان آزادی باروری، وی بر این مسئله تاکید داشت؛ وی همچنین مخالف حکم اعدام و جنگ ویتنام بود. او دقیقا سه سال پس از حکم ۱۹۷۳ دادگاه عالی آمریکا به قانونی شدن سقط جنین تصمیم گرفت در دفاع از نوزادان به دنیا نیامده وارد انتخابات شود.

هدف اصلی او این بود که با یک اصلاحیه، حکم دادگاه را برگرداند و سقط جنین را ممنوع کند. درپی تغییرات قانون انتخابات فدرال، مک کورمک به نخستین نامزد زن در انتخابات ریاست جمهوری تبدیل شد که واجد شرایط برخورداری از بودجه فدرال بود. وی با چنین بودجه ای توانست از مزایای تبلیغات تلویزیونی بهره برده و دیده شود. وی همچنین نخستین کاندید زن بود که از حفاظت سرویس مخفی برخوردار شد.

پاتریشیا شرودر
شرودر نزدیک به ربع قرن در کنگره آمریکا حضور داشت و همین حضور باعث شد که وی پیشروی مسائل زنان شود و مبارزاتش در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال ۱۹۸۸ براساس این اعتقادش بود که «آمریکا آنقدر مرد است که از یک زن حمایت کند.»

او در سال ۱۹۶۴ در حالی از دانشکده حقوق هاروارد فارغ التحصیل شد که تنها ۱۹ زن در میان بیش از ۵۰۰ دانشجوی مرد در این دانشکده مشغول به تحصیل بودند. شرودر بعدها از این تجربه خود به عنوان بهترین شرایط برای آماده شدن جهت نفوذ بر باشگاه مردان کنگره یاد می کرد. یکی از نکات کلیدی موفقیت وی، مخالفتش با جنگ ویتنام بود و او توانست به نخستین زن در کمیته نیروهای مسلح مجلس نمایندگان تبدیل شود.

در طول جنگ جهانی دوم، دیگر زنان کنگره نیز در این سمت قرار گرفته بودند اما دوران پس از جنگ بسیار محافظه کارانه و پنتاگون بسیار قوی تر بود و شرودر برای انتصاب در این کمیته باید با مخالفت های رئیس آن مقابله می کرد. او از این جایگاه برای بهبود شرایط زنان استفاده کرده و توانست مسیر ورود زنان به آکادمی های نظامی و همچنین حمایت از همسر و فرزندان مردان نظامی را تسهیل کند.

وی حامی طرح اصلاح حقوق برابر برای زنان و دیگر قوانین حمایت از حقوق استخدامی، تحصیلاتی و مالی زنان بود. در انتخابات ریاست جمهوری ۱۹۸۸ با وجود آنکه شرودر از حمایت قابل توجه فمینیست ها برخوردار شد اما این حمایت به حدی نرسید که وی بتواند نامزدی دموکرات ها را کسب کند.

الیزابت دول
الیزابت دول نخستین زنی بود که در دو کابینه متفاوت تحت ریاست دو رئیس جمهور خدمت کرد و در انتخابات سال ۲۰۰۰ برای نامزدی حزب جمهوری خواه در انتخابات شرکت کرد. وی پس از فارغ التحصیلی از دانشکده حقوق، با راهنمایی سناتور مارگارت چیس اسمیت به عنوان دستیار امور مصرف کننده در دولت ریچارد نیکسون مشغول به کار شد و نیکسون نیز اندکی پیش از پایان کارش در سال ۱۹۷۳ الیزابت دول را در کمیته تجارت فدرال منصوب کرد. در سال ۱۹۷۶ که دموکرات ها وارد کاخر سفید شدند، الیزابت دول تا سال ۱۹۸۳ از سمت خود کنار گذاشته شد و در این سال بود که رونالد ریگان وی را به عنوان رئیس وزارت حمل و نقل برگزید.

در آن زمان این وزارتخانه کمتر از ۲۰ سال عمر داشت و الیزابت نخستین زنی بود که ریاست این وزارتخانه را به عهده گرفت. وی در کابینه دولت جورج هربرت واکر بوش نیز فعال بود و در سال ۱۹۹۱ کابینه وی را تکر کرد تا ریاست صلیب سرخ آمریکا را به دست بگیرد. او نخستین زن در این سمت بود. وی در سال ۱۹۹۹ سمت خود را برای مدتی طولانی به طور موجه ترک کرد تا به عنوان یک جمهوری خواه نامزد ریاست جمهوری شد.

وی پس از هفت ماه تلاش از این رقابت ها کناره گیری کرد و در این دوره تنها چهار میلیون دلار حمایت مالی جذب کرده بود که این رقم قابل مقایسه با ۵۷ میلیون دلار بوش نیست. برخی معتقدند که یکی از دلایل اصلی ناچیز بودن حمایت از دول این بود که وی در سمت هایی که داشت، کمتر به مسائل فمینیستی پرداخته بود. نظرسنجی ها در آن دوره بیانگر حمایت ناچیز زنان جوان از وی بود.

کارول موزلی- برون
کارول موزلی- برون در سال ۱۹۹۲ به عنوان نخستین سناتور آفریقایی- آمریکایی زن انتخاب شد. وی در دوره جوانی در اعتراضات علیه تبعیض نژادی شرکت می کرد و از همان دوره فعالیت های مدنی خود را آغاز کرد. کارول پس از فارغ التحصیلی از دانشکده حقوق شیکاگو به وزارت دادگستری پیوست. سه سال بعد بود که توانست به عنوان نماینده ایلینوی وارد مجلس شود.

در سال ۱۹۹۱ وی برای ورود به سنا کاندید شد و با وجود آنکه ایلینوی اغلب به جمهوری خواهان رای می دهد، زنان از سراسر آمریکا کمک هایی را برای وی ارسال کردند تا او بتواند نامزد جمهوری خواه را شکست دهد و کارول توانست ۵۳ درصد آرا را از آن خود کند. در  ۱۱ سپتامبر سال ۲۰۰۳ کارول در دانشگاه هوار واشنگتن دی سی اعلام کرد که در انتخابات ریاست جمهوری شرکت می کند.

با وجود آنکه کارول می دانست تصمیم بزرگی گرفته اما پیروزی خود را غیرممکن تصور نمی کرد. او معتقد بود که تجربیاتش در سطح محلی، ایالتی، ملی و بین المللی از او نامزدی موفق ساخته است. با این حال وی نیز مانند دیگر نامزدهای زن، جمع آوری کمک مالی را دشوار یافت و نتوانست توفیقی کسب کند.